Zou het niet fijn zijn de verantwoordelijkheid over jezelf uit handen te geven? De dingen bij anderen te leggen om er zelf niet naar hoeven te kijken. Het verlegt slechts de concentratie naar buiten en verandert niets aan onze eigen toestand. Kan je iemand anders de schuld geven voor je eigen benarde toestand. Anderen kunnen ons iets aandoen, maar in wezen doen zij dat weer vanuit hun eigen benarde toestand. Het is vaak een reactie vanuit hun eigen gekwetstheid op jou. Valt de ander dan iets te verwijten? In de wetenschap dat niemand volmaakt is en dat ieder zijn of haar eigen fouten zal moeten maken om verder te komen. Je bent zelf het enige onderwerp in jouw leven. Beheerder van jouw gedachten, gevoelens, woorden en daden. Niemand anders kan ons leven richting geven dan wij zelf. Anderen kunnen er een bijdrage in geleverd hebben, maar zijn geen van allen er verantwoordelijk voor. Het enige wat je hebt is jouw beleving van de ‘werkelijkheid’. Als je dat accepteert kan je ook accepteren dat de beleving van een ander anders zal zijn. En daarin is geen enkele beleving beter of slechter dan de ander. Geen mens is beter of slechter dan wij. Hoe graag we ons dat ook willen doen geloven. Het is vaak enkel om ons eigen falen en onvolmaaktheden dragelijker te maken. Hoe vaak zijn we niet geneigd een ander te willen veranderen? Met de illusie dat we dat voor die ander doen. We willen in wezen die ander veranderen zodat diegene beter in ons beeld past. Hoe wij de ander graag zouden willen zien en hij of zij beter aansluit op hoe we zelf zijn. Maar ontkennen daarmee hoe die ander wezenlijk is en zijn eigen vermogen wel of niet te willen veranderen. Dat is niet aan ons. Net als het niet aan een ander is dat wij zelf veranderen. We zitten zelf al vaak genoeg in de knoop met hoe we zouden willen zijn en wie we in werkelijk zijn. Als dat het doel van verandering is, dat we iemand worden die we niet zijn slechts om anderen te behagen. Dat is een onmogelijke opgave, niettemin omdat de beelden van anderen ook zullen veranderen. En het belangrijkste nooit tevreden zullen raken met ons zelf. Of de ander ons accepteert of niet is niet belangrijk. Daarnaast heeft ook geen zin op een ander neer of op te kijken. Ieder die je op een voetstuk plaatst zal vroeg of laat er vanaf vallen. En het neerkijken op een ander komt meestal voort uit eigen onvrede. Waarom zou je jezelf groter moeten maken dan je bent ten koste van een ander? Je hebt de ander in wezen nodig om jezelf groot te voelen. De enige die je daar mee hebt ben jezelf.
Door schade en schande leren we. Achteraf begrijpen we vaak pas de situatie waar in we beland raakte en waarom. Meestal zul je zien dat het om een herhaling betreft. Een herhaling van een eerdere situatie waar we geen oplossing voor vonden. Een onopgelost conflict welke zich keer op keer herhaald. Als of er sprake is van een aantrekkingskracht waar je steeds weer naar dezelfde plek terugkeert. De situatie en personen zijn anders, maar je staat voor dezelfde opgave. Met elke keer weer een kans om een oplossing te vinden. Enkel jij die dit kan doen. De ander houdt slechts een spiegel voor. De neiging daarin de ander als boosdoener aan te wijzen weerhoud onszelf te zien wat er ‘mis’ ging of gaat. Ben je ervan bewust dat je het zelf in leven hebt geroepen. Het is van jou, niet van de ander. Het is onderdeel van jouw proces.
Niemand kan ons voor de gek houden, enkel wij zelf die dat kunnen. Hoe vaak ik niet een uitvlucht heb gezocht in zelfbedrog. Net zolang tot ik mezelf aan kon kijken. Zonder mezelf te straffen en zonder medelijden. Het is pijnlijk jezelf onder ogen te komen, de valse beelden over jezelf te aanschouwen. Getroffen door de schuld en schaamte welke deze oproepen. En ondanks dat jezelf leren of lief te hebben. Jezelf niet te veroordelen, maar wel verantwoordelijkheid te nemen. En daarin ben je niemand anders verantwoording schuldig dan jezelf. Zo heeft ieder zijn eigen stuk daarin te gaan. Los van elkaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten