Geconfronteerd met onze schaduw

 

Onze schaduw zijn de kanten en delen die we liever niet in ons zelf zien, afkeuren of verafschuwen Ze roepen weerstand op en we verzetten ons er tegen door ze te ontkennen of weg te drukken uit ons systeem. Als we deze ‘strijd’ in de eerste plaats niet in ons zelf kunnen oplossen gaan we het buiten ons zelf plaatsen door middel van projectie. Weerstand is een de belangrijkste oorzaken van projectie. We projecteren datgene wat we in ons zelf afkeuren of verafschuwen op anderen buiten ons zelf. Om zo aan onze eigen schaduwkanten te ontkomen. De ‘strijd’ verplaatst zich dan van binnen naar buiten. We kunnen dan geneigd zijn de ander die deze delen laat zien aan te vallen, er ons van af te keren of ze bij de ander uit te vergroten. Vaak zijn we ons hier niet eens bewust van en is het vaak niet eens persoonlijk gericht naar die ander. De ander brengt ons in conflict met onze eigen schaduwkanten.

De ander houdt ons letterlijk een spiegel voor wat we van ons zelf liever niet willen zien wat weerstand oproept. We kunnen op dat moment ons zelf letterlijk doen geloven dat deze delen niet ons zitten. Maar daarmee verdwijnen ze niet. Ze blijven onze aandacht opeisen. Door ze buiten ons zelf te plaatsen verliezen we onze eigen schaduwkanten uit het oog. Terwijl deze juist gezien willen worden. We hebben allemaal minder fraaie of 'donkere' kanten in ons, maar dat wil niet zeggen dat deze kanten per definitie slecht zijn. Ze vragen ons er juist bewust van te worden en deze kanten in ons zelf te accepteren. Ze te integreren met onze ‘mooie kanten’. Zie het als twee tegenpolen die niet los van elkaar kunnen bestaan. Ze vormen beiden een kant van dezelfde medaille. Het is een proces van bewustwording naar eenheid in ons zelf en kan het ons bewustzijn naar buiten verruimen.

Ik keek en keek
En wat zag toen mijn blik
Dat wat eerst jou en jij leek
Was echter mij en ik