Hoe groot of hoe pril is de vrijheid van het individu?

Vrij en toch gevangen



Ik heb de vrijheid gekregen om naar eigen invulling te zijn wie ik wil zijn en de zelfbeschikking om het leven invulling te geven. Maar in werkelijkheid voel ik mij geketend aan dit zijn, geketend aan de voorwaarden die hier aan vast zijn gaan kleven. Ik heb de vrijheid, maar nog steeds moet ik vechten voor mijn positie. Ik voel mij alleen en onbegrepen in een wereld waar ieder zijn eigen weg en gang lijkt te gaan. Ik heb maskers gecreëerd om te kunnen overleven. Een continue druk welke ik ervaar om mezelf te onderscheiden, van wat en van wie eigenlijk? Langzamerhand weet ik niet meer wie ik ben. Kennen mijn vrienden mij wel werkelijk? Ergens voel ik dat zij hetzelfde voelen, maar we praten er niet over. Dat zou mij kwetsbaar maken en dat is nu net wat niet gewaardeerd lijkt te worden. De wereld sluit zich om mij heen, ik begrijp het niet. Men zegt dat ik vrij ben, maar in wezen voel ik mij een gevangene van mezelf geworden. Ik moet mee, als ik achterblijf val ik in het niets. In de leegte, als niemand, werkelijk niemand. Ik doe er alles aan dit te voorkomen, dan maar meelopen, dan maar mezelf verloochenen. Als dit de prijs is die ik moet betalen voor deze verworven vrijheid, hoe diep moet ik dan in de buidel tasten? Wordt dit werkelijk van mij verwacht? Waar komen toch die schrijnende geluiden vandaan, de hulpkreten naar een collectieve geest. Het weerklinkt als een echo, maar van waar? Waar is dit ontstaan? Zucht…ik ben toch niet de enige die dit ervaart? Maar niemand lijkt zich uit te durven spreken. Als of er een schuld aankleeft. Het is unaniem aangenomen en wie ben ik om mijn vraagtekens daar bij te zetten. Wie ben ik…als uniek, maar weliswaar nietig individu? In een wereld die steeds kleiner lijkt te worden.