Het is crisis, het crisis, het is crisis, heb je het gehoord? HET IS CRISIS!!! Ren voor je leven, pak wat je pakken kan, nu het nog kan. Een crisis betekent dat ‘iets’ onhoudbaar is geworden, de draaglast groter is geworden dan de draagkracht, het systeem overbelast is geraakt. Het oude is niet meer levensvatbaar en vraagt om verandering. Grote veranderingen gaan meestal altijd gepaard met een crisis er aan voorafgaand. De crisis is het moment van bezinning, waarin het oude word los gelaten en het nieuwe zijn vorm begint te krijgen. Een taai proces gezien wat oud is vaak krampachtig vast word gehouden en het nieuwe onbekende onzekerheid en angst inboezemt. Deze twee botsende elementen maakt dat er een grote spanning vrij komt te midden van de crisis. Een crisis vraagt om het onderliggende conflict zichtbaar te krijgen, de vinger op de zere plek te leggen. De uiterlijke symptomen zijn slechts een signaal van de onderliggende problematiek. Worden enkel de uiterlijke symptomen bestreden, blijft het onderliggende conflict van kracht.
Is de economische crisis die zo overheersend op de wereld drukt een uiterlijk symptoom van een inwendig verborgen conflict? Word in deze krampachtig vastgehouden aan een economisch systeem wat niet meer levensvatbaar is en waar de draaglast veel groter is geworden dan de draagkracht? Wordt met man en macht het innerlijke conflict afgeschermd door de uiterlijke symptomen te bekrachtigen en als probleem aan te wijzen en deze blind te bestrijden? Krampachtig wordt vastgehouden aan de ingeslagen weg van wat ik noem de expansie drang en algehele controle die wordt nagejaagd. Zelfs zo ver dat men er bereid toe is de meest wezenlijke bindende menselijke en sociale waarden te grabbel dreigen te gooien.
De ontmythologisering tussen hemel en aarde is al lang geleden ingezet. Maar daarmee zijn de grote zinvragen niet verdwenen. Brengt de ingeslagen weg ons in conflict met de essentiële zoektocht naar zin en waarde in ons leven en in de wereld. Waar komt het grote onbehagelijke gevoel vandaan, die zovele dagelijks in hun greep houden. Waar we schreeuwen om een koning die ons uit deze benaderde positie bevrijdt. We het moeten doen met schreeuwende bek vechtende jongetjes die geen verantwoordelijkheid, noch leiding durven te nemen. Die zich verschuilen achter elkaar, achter hun idealen en hoogmoedig in hun streven naar macht verzinken. En waar ‘wij’ ons weer achter deze verschuilen en onze eigen verantwoordelijkheid uit handen geven. De tijd is gekomen dat de mensheid op eigen benen ‘moet’ gaan leren staan. Volwassen en zelfstandig. Niet als losse delen, maar vanuit een gemeenschappelijke waarde verbonden met elkaar.
Dit is een flink transformatieproces, waarin de banden los gesneden worden met het oude; ‘ waarin de ‘mens’ gebonden was aan een gedicteerde levensbeschouwing en hun lotsbepaling afhankelijk was van externe machten’. Worden langzaam de banden losgesneden met religieuze constituties. Logischerwijs gevolg is dat er een gat is ontstaan en men op zoek ‘moet’ naar nieuwe antwoorden op levens en zinvragen. Dat dit onzekerheid, angst en eenzaamheid als gevolg heeft is niet zo gek. Als een kind dat het veilige nest verlaat en zelf antwoorden dient te vinden om zijn eigen leven richting te geven.
Wellicht is dit het onderliggende conflict en probeert men zich vast te klampen aan een vervangende zekerheid. In de vorm van een ‘systeem’ waarin diens welvaart de sturende kracht is. Maar waar de expansie drang groter is dan de dragende kracht deze te tillen. En het ons ook ogenschijnlijk niet gelukkiger maakt, het tot overspanning en verwaarlozing leid. Verwaarlozing van onze bodem (de aarde) en symptomen en
klachten van overspanning binnen de samenleving. Gelukkig klinken er ook veel hoopgevende geluiden, staan er mensen op, springen op de barricade en banen nieuwe paden en wegen. Ik zelf heb er alle vertrouwen in dat we de nodige stappen zullen maken. Dat het niet van zelf gaat en dit gepaard gaat met grote krachtsinspanningen is zo oud als het ontstaan van de wereld. De kop in het zand steken blijft altijd verleidelijk, maar wie zijn kop te lang in het zand steekt stikt.
Is de economische crisis die zo overheersend op de wereld drukt een uiterlijk symptoom van een inwendig verborgen conflict? Word in deze krampachtig vastgehouden aan een economisch systeem wat niet meer levensvatbaar is en waar de draaglast veel groter is geworden dan de draagkracht? Wordt met man en macht het innerlijke conflict afgeschermd door de uiterlijke symptomen te bekrachtigen en als probleem aan te wijzen en deze blind te bestrijden? Krampachtig wordt vastgehouden aan de ingeslagen weg van wat ik noem de expansie drang en algehele controle die wordt nagejaagd. Zelfs zo ver dat men er bereid toe is de meest wezenlijke bindende menselijke en sociale waarden te grabbel dreigen te gooien.
De ontmythologisering tussen hemel en aarde is al lang geleden ingezet. Maar daarmee zijn de grote zinvragen niet verdwenen. Brengt de ingeslagen weg ons in conflict met de essentiële zoektocht naar zin en waarde in ons leven en in de wereld. Waar komt het grote onbehagelijke gevoel vandaan, die zovele dagelijks in hun greep houden. Waar we schreeuwen om een koning die ons uit deze benaderde positie bevrijdt. We het moeten doen met schreeuwende bek vechtende jongetjes die geen verantwoordelijkheid, noch leiding durven te nemen. Die zich verschuilen achter elkaar, achter hun idealen en hoogmoedig in hun streven naar macht verzinken. En waar ‘wij’ ons weer achter deze verschuilen en onze eigen verantwoordelijkheid uit handen geven. De tijd is gekomen dat de mensheid op eigen benen ‘moet’ gaan leren staan. Volwassen en zelfstandig. Niet als losse delen, maar vanuit een gemeenschappelijke waarde verbonden met elkaar.
Dit is een flink transformatieproces, waarin de banden los gesneden worden met het oude; ‘ waarin de ‘mens’ gebonden was aan een gedicteerde levensbeschouwing en hun lotsbepaling afhankelijk was van externe machten’. Worden langzaam de banden losgesneden met religieuze constituties. Logischerwijs gevolg is dat er een gat is ontstaan en men op zoek ‘moet’ naar nieuwe antwoorden op levens en zinvragen. Dat dit onzekerheid, angst en eenzaamheid als gevolg heeft is niet zo gek. Als een kind dat het veilige nest verlaat en zelf antwoorden dient te vinden om zijn eigen leven richting te geven.
Wellicht is dit het onderliggende conflict en probeert men zich vast te klampen aan een vervangende zekerheid. In de vorm van een ‘systeem’ waarin diens welvaart de sturende kracht is. Maar waar de expansie drang groter is dan de dragende kracht deze te tillen. En het ons ook ogenschijnlijk niet gelukkiger maakt, het tot overspanning en verwaarlozing leid. Verwaarlozing van onze bodem (de aarde) en symptomen en
klachten van overspanning binnen de samenleving. Gelukkig klinken er ook veel hoopgevende geluiden, staan er mensen op, springen op de barricade en banen nieuwe paden en wegen. Ik zelf heb er alle vertrouwen in dat we de nodige stappen zullen maken. Dat het niet van zelf gaat en dit gepaard gaat met grote krachtsinspanningen is zo oud als het ontstaan van de wereld. De kop in het zand steken blijft altijd verleidelijk, maar wie zijn kop te lang in het zand steekt stikt.
Het is crisis en het is nodig ook..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten